LIMITOWANA NADZIEJA

2 listopada – Dzień Zaduszny.
Obchodzimy dzień wspominania zmarłych (w Polsce zwany Zaduszkami). Dla katolików łacińskich i wielu innych chrześcijan zachodnich jest to dzień modlitw za wszystkich wierzących w Chrystusa, którzy odeszli już z tego świata. Pamięć o zmarłych znajduje również bardziej świecki wyraz. Organizuje się zaduszkowe koncerty, wystawy i spektakle, poświęcone zmarłym artystom, wydaje okolicznościowe czasopisma i książki.

***Wszystkich Świętych (łac. festum omnium sanctorum) – rzymskokatolicka uroczystość (część innych kościołów również ją uznaje, w tym anglikański i wiele z luterańskich) obchodzona 1 listopada ku czci wszystkich znanych i nieznanych świętych.
Uroczystość Wszystkich Świętych wywodzi się głównie z czci oddawanej męczennikom, którzy oddali swoje życie dla wiary w Chrystusa, a których nie wspomniano ani w martyrologiach miejscowych, ani w kanonie Mszy Świętej.
***Święto to było dniem wolnym również w czasach PRL-u, ale oficjalnie starano się nadać mu charakter świecki i nazywano je dniem Wszystkich Zmarłych bądź Świętem Zmarłych. Nazwa ta utrwaliła się w świadomości wielu osób, jako kościelna nazwa uroczystości liturgicznej: Wszyscy Święci.
Wiele osób podróżuje nawet na wielkie odległości, aby odwiedzić groby swoich bliskich. Ludzie odwiedzają cmentarze, aby ozdobić groby kwiatami, zapalić znicze i pomodlić się w intencji swoich zmarłych. To święto ma charakter religijny, głównie katolicki, ale dobrym zwyczajem obchodzi je także wiele osób innych wyznań, albo nie wyznających żadnej religii. Jest to wyrazem pamięci oraz oddania czci i szacunku zmarłym.
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wszystkich_%C5%9Awi%C4%99tych&action=edit

Typ święta słowiańskie, ludowe
Inne nazwy Święto Plonów, wyżynki, obrzynki, wieniec, wieńcowe, wieńcowiny, okrężna, okrężne, niem. Erntefest, śl. żniwne, żniwniok
Podobne święta Zażynki, Dziękczynne Święto Żniw
Okrężne w Sandomierskiem. 1841
A. Gierymski. Chłopiec niosący snop. 1895

Dożynki, Święto Plonów, Wieńce – ludowe święto połączone z obrzędami dziękczynnymi za ukończenie żniw i prac polowych. W czasach przedchrześcijańskich – etniczne święto słowiańskie, przypadające w okresie równonocy jesiennej (23 września)[1]. Współcześnie obchodzone zwykle w jedną z niedziel września po zakończeniu żniw[2], natomiast przez formalne zarejestrowane związki wyznaniowe, odwołujące się do etnicznej wiary Słowian, nadal w okresie najbliższym równonocy[3][4][5].

Dawne zwyczaje dożynkowe

Zwyczaj ten, praktykowany przez Słowian i plemiona bałtyckie, w różnych stronach Polski określany był jako wyżynki, obrzynki, wieniec, wieńcowe, okrężne. Na Śląsku opolskim nazywane żniwniok[6]. Obrzęd dożynek prawdopodobnie związany był pierwotnie z kultem roślin i drzew, potem z pierwotnym rolnictwem. Wraz z rozwojem gospodarki folwarczno-dworskiej w XVI wieku dożynki zagościły na dworach majątków ziemskich. Urządzano je dla żniwiarzy (służby folwarcznej i pracowników najemnych) w nagrodę za wykonaną pracę przy żniwach i zebrane plony[7].

Tradycyjnie dożynki obchodzone były w pierwszy dzień jesieni. Święto poświęcone było tegorocznym zbiorom zbóż w czasie którego dziękowano bogom za plony i proszono o jeszcze lepsze w przyszłym roku. Dożynkom towarzyszyły różne praktyki i do niedawna zachowane zwyczaje związane np. :

wieniec – obchody dożynek rozpoczynały się wiciem wieńca, z pozostawionych na polu zbóż, z kiści czerwonej jarzębiny, orzechów, owoców, kwiatów i kolorowych wstążek. Wieńce dożynkowe miewały zwykle kształt wielkiej korony lub koła. W przeszłości umieszczano w nich także żywe (z czasem sztuczne) koguty, kaczęta lub małe gąski, bo miało to zapewniać piękny i zdrowy przychówek gospodarski. Wieniec dożynkowy nazywany bywał „plonem” bo też i uosabiał wszystkie zebrane plony oraz urodzaj. Niosła go na głowie lub wyciągniętych rękach najlepsza żniwiarka, czasami z pomocą parobków i innych żeńców. Za nią postępował orszak odświętnie ubranych żniwiarzy, niosących na ramionach przybrane kwiatami, wyczyszczone kosy i sierpy. Wieniec niesiono do poświęcenia do świątyni, a następnie ze śpiewem w uroczystym pochodzie, udawano się do dworu lub do domu gospodarza dożynek. Wieniec dożynkowy przechowywany był w stodole do kolejnego roku, do nowego siewu. Wykruszone z niego ziarna wsypywano do worków z ziarnem siewnym.
ostatnia kępą – lub pasem niezżętego zboża, które po żniwach czas jakiś pozostawiano na pustym już polu dla ciągłości urodzaju. Pozostawione na polu kłosy zwano przepiórką (na Mazowszu i Podlasiu), perepełką (na kresach wschodnich), brodą (we wschodniej części Mazowsza), kozą (w Małopolsce), pępem lub pępkiem (w poznańskiem); zwano je także wiązką, wiązanką lub garstką. Ścinane były uroczyście przez najlepszego kośnika, po czym wręczane były najlepszym żniwiarkom do uplecenia wieńca.
w czasie dożynek organizowano biesiady z poczęstunkiem i tańcami, dawniej poprzedzane rytualnymi obrzędami i modlitwami.
u schyłku XIX wieku, wzorem dożynek dworskich, zaczęto urządzać dożynki chłopskie, gospodarskie. Bogaci gospodarze wyprawiali je dla swych domowników, rodziny, parobków i najemników. W okresie międzywojennym zaczęto organizować dożynki gminne, powiatowe i parafialne. Organizowały je lokalne samorządy i partie chłopskie, a przede wszystkim koła Stronnictwa Ludowego, Kółka Rolnicze, Kościół, często także i szkoła. Dożynki w tamtych czasach były manifestacją odrębności chłopskiej i dumy z przynależności do rolniczego stanu. Towarzyszyły im wystawy rolnicze, festyny i występy ludowych zespołów artystycznych[7].

W późniejszym okresie to największe tradycyjne święto okresu letnio-jesiennych zbiorów, urządzane było zawsze w niedzielę, jakiś czas po ukończeniu żniw[8]. Polskie dożynki i niemieckie Erntedankfest urządzane były w tym samym czasie. Stanowiły one relikt dawnych zwyczajów o charakterze magicznym, mających zapewnić urodzaj na przyszły rok[9]. Zakończenie żniw miało też swą uroczystą oprawę w świątyni. W każdym kościele parafialnym święcono obrzędowe pieczywo oraz wieńce dożynkowe[10][11] wykonywane przez wytypowane wcześniej okoliczne wsie. Wieńce miały dość różnorodne kształty, zazwyczaj były zakończone w formie krzyży, hostii, kielichów i koron[12]. Wieńce uświetniają ceremoniał święta planów w wielu częściach Europy m.in. w Polsce i Niemczech, niesione zawsze symbolicznemu gospodarzowi.
PRL

Po II wojnie światowej gospodarzami dożynek byli zwykle przedstawiciele władz administracyjnych i różnych szczebli, (od gminnych do centralnych) i miały charakter polityczny, (wyrażały poparcie dla ówczesnej władzy i polityki rolnej). Zachowywano w nich jednak elementy tradycyjne: uroczyste pochody z wieńcami i pieśni; odbywały się na ogół w którąś z niedziel bliskich równonocy jesiennej. Towarzyszyły im także różne festyny ludowe. Gospodarzem dożynek centralnych (ogólnopolskich) zazwyczaj był I sekretarz partii komunistycznej, wraz z nim celebrował tę uroczystość przewodniczący Rady Państwa (do 1952 prezydent). Dożynki w czasach PRL były ważnym przedsięwzięciem propagandowym, mającym na celu podkreślenie siły tzw. „sojuszu robotniczo-chłopskiego”, ważnego elementu władzy komunistycznej.
Wykorzystywano je także do innych celów propagandowych: np. dożynki centralne obchodzone 11 września 1949 odbyły się na wrocławskim Psim Polu (przy nieistniejącej już ul. Dożynkowej) wzbogacone były inscenizacją historyczną nawiązującą do rzekomego wielkiego zwycięstwa średniowiecznego polskiego oręża nad Niemcami – bitwy na Psim Polu.
Dożynki Centralne

1946 Opole
11 września 1949 odbyły się na wrocławskim Psim Polu
8 września 1968 Warszawa (na stadionie X-lecia), podczas których samospalenia dokonał Ryszard Siwiec
1971 Opole
1972 Bydgoszcz
1973 Białystok
1974 Poznań (na stadionie Warty)[13]
7 września 1975 Koszalin
12 września 1976 Płock
11 września 1977 Leszno
10 września 1978 Olsztyn
9 września 1979 Piotrków Trybunalski[14]
14 września 1980 Zamość, ostatecznie wojewódzkie[15]
wrzesień 1987 Wąbrzeźno

Dożynki Centralne w literaturze

Tadeusz Konwicki we Wniebowstąpieniu opisuje Warszawę przed dożynkami[16].
Przebieg współczesnych dożynek

Dożynki zmieniając swój charakter w latach 80. XX wieku, pozostały świętem rolników o charakterze dziękczynnym (religijnym) i odbywają się na Jasnej Górze (odbywają się także Dożynki prezydenckie w Spale.) Obecnie uroczystości dożynkowe mają zarówno religijny jak i ludowy charakter, powiązany z zabawą z okazji zakończenia zbiorów. Współcześnie podziękowania za plony składane są zwykle chrześcijańskiemu Bogu i Matce Bożej, rzadziej etnicznym słowiańskim bogom – co nadal kultywują mniejszości wyznaniowe odwołujące się do etnicznych wierzeń Słowian.

Ceremoniom dożynkowym przewodniczą Starosta i Starościna dożynkowi. Najpierw wnoszone są wieńce dożynkowe wykonane z kłosów zbóż, owoców, warzyw, polnych kwiatów. Następnie Starosta i Starościna wręczają bochen chleba upieczonego z mąki pochodzącej z ostatnich zbiorów Gospodarzowi dożynek. Gospodarzem najczęściej jest kapłan, a w przypadku dożynek świeckich przedstawiciel lokalnej administracji państwowej bądź samorządowej. Następnie składane są symboliczne dary z najnowszych plonów, przetwory mięsne, owoce – często stanowią one wystawę osiągnięć lokalnych rolników. W przypadku kiedy uroczystość ma charakter religijny, odprawiany jest obrzęd liturgiczny. Dożynki kończy najczęściej festyn ludowy.

Zwyczajem stały się tez ostatnio liczące wielu uczestników pielgrzymki chłopskie do miejsc kultu religijnego, zwłaszcza do sanktuariów maryjnych, a w tym do sanktuarium na Jasnej Górze w Częstochowie. Tu odbywają się największe i najbardziej uroczyście obchodzone uroczystości dożynkowe. Uczestniczą w nich tłumy pielgrzymów i delegacje rolnicze z całej Polski, w tradycyjnych strojach z darami z płodów ziemi, z wieńcami i chlebami upieczonymi z mąki pochodzącej z tegorocznych zbiorów.

W Kościele ewangelickim jest to święto Erntedankfest, dosłownie – święto dziękczynienia za plony. W Polsce Dożynki, podobnie jak w Niemczech i Szwajcarii uroczystość Erntedankfest ma również charakter ogólnokrajowy.

Mój czytelniku malutki

Polskość to język, mowa ojczysta.
W niej jest odrębność narodu.
Dbaj, by bogata była i czysta.
Nie szukaj do zmian powodów.

I nawet wtedy, gdy zmieniać musisz.
to próbuj zawsze spolszczenia.
Chociaż cię nieraz obczyzna kusi –
ty ją na polski zamieniaj.

Z językiem twoim demony walczą.
Oszpecić chcą go i zniszczyć,
a on jest twoją jedyną tarczą.
Dbaj o swój język ojczysty!

Śmieją się z niego. Mówią – umiera.
Dobrego nic w nim nie tworzą.
Dziś rzadko uczeń książkę otwiera.
Bankructwa wydawcom grożą.

Ten co ma uczyć – często nie umie
i wagi już nie przykłada.
Ludzie słuchają – nikt nie rozumie,
o czym polityk im gada.

Państwo się łączy. Wyjeżdża młodzież.
Polski jest mniej już słyszalny,
a byle sprawdzian, sondaż lub probierz
ostrzega: – Stan jest fatalny!

Dbaj o swój język. Trudny dla innych,
dla ciebie bardzo łatwiutki.
Jesteś to swojej Ojczyźnie winny
mój czytelniku malutki.

– Marek Gajowniczek(2012r)

Wojsko Polskie – ogólna nazwa polskich sił zbrojnych stanowiących: formacje zbrojne państwa polskiego, zorganizowanych wojsk Polaków na terytorium dawnego państwa polskiego, zorganizowanych wojsk Polaków niebędących częścią struktury państwa polskiego, działających poza terytorium Polski.

Nazwa „Wojsko Polskie” była używana od początku XIX wieku, a oficjalnie została wprowadzona w 1918 roku. Używana jest także obecnie jako synonim oficjalnej nazwy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej .
Wojsko Polskie i służący w nim żołnierze to gwarant polskiej suwerenności. Armia polska wielokrotnie broniło polskich granic przez obcymi najeźdźami. Wojsko Polskie to ogólnikowa nazwa polskich sił militarnych, które tworzą oddziały zbrojne Polski. Na przestrzeni dziejów funkcjonowały różnego rodzaju formacje wojskowe państwa polskiego.

Wojsko polskie – historia wojska polskiego to:

W okresie I Rzeczypospolitej:
Wojsko I Rzeczpospolitej, w tym: armia koronna, armia litewska, armia księstwa Warszawskiego, Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego oraz oddziały Powstania Listopadowego Legiony Polskie.

W okresie II Rzeczpospolitej:
Armia Polska II RP, polskie siły na zachodzie ( uformowane oddziały stanowiące część sił zbrojnych RP, organizowane formacje wojskowe będące w składzie Sił Zbrojnych RP, powołane do życia jesienią 1939 roku. Podstawą prawną do ich stworzenia były międzysojusznicze umowy podpisane przez Francję i Wielką Brytanię), Armia Krajowa i inne formacje niepodległościowe, których żołnierze walczyli z niemieckim i sowieckim okupantem.
Ludowe Wojsko Polskie – potoczna nazwa dla części Wojska Polskiego powołanego do życia w latach 1943-44 w ZSRR, w szczególności 1 Armia polska i 2 armia polska oraz pochodzących z niego sił zbrojnych RP z lat 1944-52 oraz Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej z lat 1952-89.

W okresie III Rzeczpospolitej:
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, na które składają się: Wojska Lądowe, Marynarka Wojenna, Siły Powietrzne, a także siły specjalne, ktrych żołnierze prowadzą działania specjalnego przeznaczenia.
Zgodnie z konstytucją RP władza zwierzchnia nad Wojskiem Polskim należy do prezydenta RP, władzę wykonawczą, jako reprezentant rządu, posiada minister obrony narodowej. Do niedawna żołnierze jednostki GROM podlegali ministrowi spraw wewnętrznych, obecnie pod MON.
Wojsko Polskie –

Żołnierz polski
Ze spuszczoną głową powoli
idzie żołnierz z niemieckiej niewoli.

Dudnią drogi, ciągną obce wojska,
a nad nimi złota jesień polska.

Usiadł żołnierz pod brzozą u drogi,
opatruje obolałe nogi.

Jego pułk rozbili pod Rawą,
a on bił się, a on bił się krwawo,

szedł z bagnetem na czołgi żelazne,
ale przeszły, zdeptały na miazgę.

Pod Warszawą dał ostatni wystrzał,
potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza.

Jego dom podpalili Niemcy
A on nie ma broni, on się nie mści…

Hej! ty, brzozo, hej ty brzozo-płaczko,
smutno szumisz nad jego tułaczką,

opłakujesz i armię rozbitą
i złe losy, i Rzeczpospolitą…

Siedzi żołnierz ze spuszczoną głową,
zasłuchany w tę skargę brzozową,

bez broni, bez orła na czapce,
bezdomny na ziemi – matce.

Władysław Broniewski

W codziennym pośpiechu łatwo przeoczyć uroki własnego kraju. Sprawdź ile jest jeszcze do zobaczenia! Piękne piaszczyste plaże nad Bałtykiem, romantyczne jeziora na Mazurach, nadrzeczne krajobrazy, bezkresne lasy i malownicze łańcuchy górskie. Ponadto tętniące życiem miasta, które pozytywnie zmieniły swoje oblicze przez ostatnie lata oraz wsie, gdzie czas płynie o wiele wolniej. Wakacje w Polsce to świetny pomysł na odreagowanie stresów, bez długich podróży. Cudze chwalicie, swego nie znacie – w tym przypadku trudno spierać się z ludowymi mądrościami.

Ojciec (tato, tata) – mężczyzna, który znajduje się w relacji pokrewieństwa z dzieckiem. Pokrewieństwo to może być oparte na tym, że uczestniczy on w wychowaniu dziecka lub że je począł; jest to jedna z podstawowych relacji w rodzinie[1]. Antropologia uznaje ojcostwo społeczne (pater) i ojcostwo genetyczne (genitor)[2].

W prawie rodzinnym ojciec jest wstępnym krewnym pierwszego stopnia w linii prostej, od którego dziecko pochodzi bezpośrednio. W genealogii ojca z dzieckiem łączy filiacja, a z matką dziecka – koicja.

W języku mówionym ojcem nazywa się czasem także teścia. Ojciec wychowujący dzieci z poprzedniego małżeństwa swojej żony to ojczym.

DLA WSZYSTKICH KOCHANYCH TATUSIÓW…
Tato miły, dobrotliwy,
bądź wesoły i szczęśliwy,
niech Ci wszystko dobre służy,
żyj spokojnie i bez burzy.

Czerwiec

Czerwiec to szósty miesiąc, który ma 30 dni. Jego nazwa wywodzi się od koloru czerwonego. Dawniej czerwony barwnik do tkanin wyrabiano z owada czerwca, który był zbierany właśnie w tym miesiącu. 21 czerwca następuje letnie przesilenie Słońca. Wtedy w Polsce dzień trwa najdłużej, natomiast noc jest najkrótsza. W czerwcu kończy się wiosna, a zaczyna się lato.
SEZON TRUSKAWKOWY ROZPOCZĘTY :)))

1 CZERWCA – DZIEŃ DZIECKA

Dzień dziecka obchodzony jest już od 55 lat. Jest świętem dosyć mało rozpowszechnionym w Europie. Głównie znany jest w Polsce, Czechach, Slowacji, Rosji i krajach baltyckich .W innych krajach obchodzony jest Dzień Praw Dziecka, który przypada na 20 listopada.

Z czasem święto to przybrało charakter polityczny ,jednak został zainicjowany w innym celu przez Światowa Federacje Kobiet Demokratycznych jako dzień ochrony dzieci przed krzywdą ,wojną i głodem.Dziś przybrało charakter święta rodzinnego.

W 1954 ONZ zaproponowała obchodzenie konkurencyjnego święta – Dnia Praw Dziecka obchodzonego 20 listopada.

Kiedy obchodzi się to święto w świecie :

– Polsce, Czechach, Slowacji, Rosji i krajach baltyckich 1 czerwca

-Francja jako święto rodziny 6 stycznia

-W Japonii 5 maja (chłopcy) 3 marca (dziewczynki)

-W Turcji 23 kwietnia

Jest jedno słowo, słowo jedno,
przy którym wszystkie inne słowa bledną!
Słowo jak słońce jaśniejące,
co wszystkie inne słowa gasi!
Słowo z muzyki i uśmiechu,
z zapachu kwiatów i nut ptasich.
słowo, co nigdy nie zawodzi!
Wierne i czułe do ostatka!
Jedno, jedyne słowo:
Matka!

*****************************

******************************************************
Dzień Matki to święto z długą historią, sięgającą czasów starożytnych.

W starożytności symbolem matki była dla Greków Matka Natura – bogini Reia uznawana za pramatkę (była córką Kronosa i uznawano ją za matkę Wszechświata i wszystkich Bóstw). Rzymianie obchodzili natomiast aż trzydniowe święto, od 15 do 18 maja, poświęcone bogini Kybele, uznawanej w tej kulturze za matkę wszechświata, a przede wszystkim matkę bogów.
Kult Matki-Polki

Matka Boska

W średniowieczu narodził się w naszym kraju kult maryjny i Matka Boska zdobyła w Kościele wyjątkowe miejsce. Później uznano Matkę Boską za Królową Polski – kult maryjny tkwi w polakach do dziś. Miłość do Matki Boskiej przekładała się w naszym kraju na miłość i szacunek do matek.

Kult Matki-Polki w XIX i XX wieku wynikał ze specjalnej roli polskich kobiet w utrzymaniu polskości i rodziny. Ciągłe powstania, spiski i aresztowania mężczyzn naznaczyły polskie matki specjalnym zadaniem – utrzymaniem domu i patriotycznym wychowaniem dzieci. Polskie matki nie narzekały na swój los i nie uznawały konieczności poświęcenia się rodzinie (dzieciom), jako ciężaru. Jednak w Polsce Dzień Matki, jako dzień świąteczny pojawił się bardzo późno. Jeśli Matczyna Niedziela w Anglii i Szkocji pojawiła się w roku 1600, to data 26 maja 1923 roku (lub 1924) wydaje się bardzo późnym terminem zaistnienia tego święta. Trzeba jednak pamiętać, że mimo braku oficjalnej daty obchodów matka była w Polsce zawsze otoczona wielkim szacunkiem, a starsze kobiety szanowano nie tylko za fakt bycia matką, ale również za życiową mądrość.
W 40 krajach obchodzony jest Dzień Matki

Dzień Matki obchodzony jest obecnie w 40 krajach na świecie. Termin obchodów jest bardzo różny – od drugiej niedzieli lutego – tak świętują Dzień Matki Norwegowie, do 22 grudnia – to Dzień Matki w Indonezji. Jednak najwięcej państw oficjalny Dzień Matki obchodzi w maju – jest chyba jakaś magia tego miesiąca, którą można dostrzec nie tylko w Europie. Najczęściej święto to pojawia się w niedzielę danego miesiąca, natomiast my Polacy świętujemy Dzień Matki, jako jedyni 26 maja. Najwięcej państw obchodzi Dzień Matki w drugą niedzielę maja i są to kraje rozrzucone po całym globie: USA, Australia, Kuba, Hongkong, Indie, Filipiny czy też Peru.

ŻYCZENIA DLA CIEBIE…..

Kładę okruch szczęścia na dłoni
i z podmuchem wiatru przesyłam go Tobie.
Niech daje ciągle radość i słodycz życia.
Chcę by odeszły na zawsze
wszelkie Twoje smutki i trwogi.
Miej uśmiech ciągle na swej twarzy,
Zasługujesz na szczęście, niech Ci się darzy…

***

niechaj zawsze w twoim sercu
kwitną róże miłość płonie
a zmartwienia i kłopoty
odpływają precz ze skroni

aby życie sensem było
z brakiem miejsca w nim na troski
i spełniało co wyśniło
życzę ci opieki boskiej

Trudy majowe
Julian Tuwim

Trzeba kochać po majowemu,

Głupstwa niczym niezastąpione.