LIMITOWANA NADZIEJA

Rajskie ptaki… Kim jesteście, kim jestem ja? Czy to prawda, dotykamy nieba? Nic nie jest prawdą – wszystko mirażem Odpowiedziały rajskie ptaki. Boję się, czy nie widzicie? Powiedzcie, gdzie mnie zabieracie. Wkrótce tego dowiesz się Odpowiedziały rajskie ptaki. Lecąc do domu, lecąc do domu Do tej ziemi do ziemi, niegdyś ci znanej, Do spokoju co niegdyś był prawdą Dla małej dziewczynki jak ty. Lecąc do domu, lecąc do domu Wprost ze świata stworzonego z kamienia Dopóki twe serce jest lekkie i wolne Takie jak niegdyś miało być. Jak mogę iść naprzód, Gdy moje oczy stają się mokre? Nie płacz już – wytrzyj łzy Odpowiedziały rajskie ptaki. Ależ czas mija wciąż i wciąż, Powiedzcie, jak długo mamy tak lecieć? Księżyc zajdzie, słońce wzejdzie Odpowiedziały rajskie ptaki. Lecąc do domu, lecąc do domu Do tej ziemi do ziemi, niegdyś ci znanej, Do spokoju co niegdyś był prawdą Dla małej dziewczynki jak ty. Lecąc do domu, lecąc do domu Wprost ze świata stworzonego z kamienia Dopóki twe serce jest lekkie i wolne Takie jak niegdyś miało być. (Wstawka instrumentalna) Lecąc do domu, lecąc do domu Wprost ze świata stworzonego z kamienia Dopóki twe serce jest lekkie i wolne Takie jak niegdyś miało być.
Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,peter__sue___marc,birds_of_paradise.html
21-01-

Rozmowa z sercem
Autorka: MARIA PAWLIKOWSKA-JASNORZEWSKA

Gdzie od­pocz­niesz? Na wi­śla­nym pia­sku
czy na łące na­szej, wśród ja­skrów?
„Mogę tyl­ko od­po­cząć w prze­szło­ści”,
Rze­kło ser­ce wy­raź­nie i ja­sno,
„Mogę tyl­ko od­po­cząć w prze­szło­ści”,

Ależ ju­tro po­god­niej­sze i słod­sze!
Nie chcesz wy­tchnąć w po­wo­jen­nym świe­cie?
„Już za póź­no. Gdy­bym było młod­sze!
O, Prze­szło­ści, jak do cie­bie wró­cić,
O, Prze­szło­ści, jak do cie­bie do­trzeć?…”

Ser­ce, ser­ce, mu­sisz się upro­ścić!
Wpierw niech w to­bie re­zy­gna­cja za­go­ści,
Po czym raj ci się nowy otwo­rzy.
Ser­ce rze­kło: „Biję dla Prze­szło­ści!
Chce­cie mnie gło­dem za­mo­rzyć?”

Ser­ce, upo­rem grze­szysz!
Ser­ce, błą­dzisz w tę­sk­no­cie!
Choć jest wie­le cu­dów w świe­cie Bo­żym,
Wie­le do­bra po­śród wszech­rze­czy,
Lecz Bóg do­tąd Prze­szło­ści nie stwo­rzył
Jako miej­sca po­wro­tów i po­ciech…
źródło: https://poezja.org/wz/Maria_Pawlikowska-Jasnorzewska/23460/Rozmowa_z_sercem

Co to jest świadomość?
Świadomość (ang. consciousness) to stan psychiczny, w którym jednostka zdaje sobie sprawę z oddziałujących na nią bodźców wewnętrznych i zewnętrznych. Bodźce wewnętrzne to np. ból, głód, pragnienie, senność, a także myśli i emocje.
Co daje nam świadomość?
Samoświadomość kształtuje nas i nasze wartości: od poziomu zrozumienia samego siebie, poprzez odkrycie swych kompetencji, po współgranie ze światem. Samoświadomość polega na posiadaniu wiedzy o samym sobie. Świadomość pozwala na szczegółowe określanie własnych doznań, potrzeb, emocji czy np. mechanizmów działania.
Jak stać się świadomym?
Uczmy się zrozumienia wszystkich rzeczy, uczmy się wyrozumiałości, tolerancji dla innych niż nasze zachowania – uznajmy, że mogą być inne od naszych przekonań. Do tego służy mi medytacja – do pełnego zrozumienia, akceptacji i świadomej obecności.

Jak rozwijać swoją świadomość?
1.Wyjdź z trójkątów dramatycznych. …
2.Ogranicz toksyczne relacje. …
3.Przyjmuj postawę obserwatora. …
4.Trenuj samoświadomość …
5.Dbaj o ciało i umysł …
6.Weź odpowiedzialność …
7.Praktykuj jedność w naturze.

7 kroków do świadomości – Coachella

Co to znaczy świadomość narodowa?
To zbiór przekonań o przynależności do określonego narodu, postrzeganie i rozumienie jego dziejów, zespół wyobrażeń o jego przeszłości, teraźniejszości i przyszłości oraz poczucie więzi z członkami tego narodu.
Co kształtuje świadomość narodowa?
Świadomość narodowa – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dla rozwoju świadomości narodowej podstawowe znaczenie ma jedność pochodzenia, języka, kultury (w tym czasami religii), tradycji politycznej (przy braku tradycji politycznej mówimy o grupie narodowościowej) i zamieszkiwanie na wspólnym obszarze geograficznym.

Znalezione w internecie

Nie rodzimy się, ale stajemy odpowiedzialni
Sylwia Bruchwalska

Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczucia, które ma dla innych, ale i za te, które w innych budzi.
Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński

Człowiek odpowiedzialny to taki, który jest świadomy konsekwencji swojego zachowania i jest gotowy te konsekwencje ponieść. Odpowiedzialność to także postawa coraz dojrzalszego podejścia do otaczającego świata.

Wymiar odpowiedzialności za drugiego człowieka nie może się równać z żadną inną odpowiedzialnością, jaką w życiu podejmujemy. Nie można stawać się coraz bardziej w pełni człowiekiem, jeśli się nie jest zaangażowanym w sprawy drugiego. Dlatego uczymy nasze dzieci (lub powinniśmy uczyć), już od najmłodszych lat, szacunku dla drugiego człowieka oraz pomagamy im odnaleźć wewnętrzną potrzebę bycia dla spotykanej osoby. Dzięki temu kształtujemy w dzieciach świadomość tego, jak ich działania, zachowania czy słowa oddziaływają na drugiego człowieka. I nie są to sprawy wielkie – wyszukane gesty czy specjalistyczne szkoły, ale zwykłe, codzienne sytuacje i słowa, które są niezwykle ważne z perspektywy rozwoju dziecka jako istoty społecznej. W sytuacji, gdy dziecko swoimi słowami rani rodziców, czy przezywa swojego brata, natychmiast napotyka (bądź powinno napotkać) na reakcję ze strony dorosłego – nie butę czy naganę, ale komunikat, że takie słowa ranią, nie są miłe i w ten sposób można sprawić przykrość komuś, kogo kochamy. W ten sposób kształtujemy w dorastającym dziecku odpowiedzialność za emocje i spotkanie z drugim człowiekiem.

Dlatego rodzice powinni jak najczęściej rozmawiać ze swoimi dziećmi na tematy związane z budowaniem relacji interpersonalnych. Albowiem tylko wtedy, gdy w dziecku wykształcona zostanie odpowiedzialność za ich jakość, będzie ono w przyszłości wkładać wysiłek w budowanie trwałych, nietoksycznych relacji.

Odpowiedzialność to nie tylko cecha, ale również proces kształtowania własnych postaw, który tak naprawdę trwa przez całe życie. Parafrazując słowa Tertuliana można by powiedzieć: nie rodzimy się, ale stajemy odpowiedzialni. Na różnych etapach życia, w różny sposób jesteśmy odpowiedzialni za różne sprawy: własne wybory, czyny, decyzje, postanowienia. Inny bowiem jest zakres odpowiedzialności dziesięciolatka (za posiadane przedmioty czy domowe zwierzęta), inny zakres odpowiedzialności dorastającej siedemnastolatki (za własne słowa, wybory edukacyjne czy przyjaźnie), inny zaś 40-letnigo mężczyzny – pracownika czy szefa, głowy rodziny, męża, ojca.

Bez względu jednak na wiek i płeć, na historię życia i dotychczasowe doświadczenia, na zaangażowanie w sprawy innych należy pamiętać, że jesteśmy odpowiedzialni za własne czyny i słowa oraz za emocje, które budzimy w innych naszym działaniem; nie jesteśmy zaś odpowiedzialni za samodzielne decyzje i działania innych. Dobrze pojęta odpowiedzialność prowadzi do dojrzałej relacji z drugim człowiekiem i wzrostu samoświadomości, nie zaś do poczucia winy i frustracji wynikającej z czyjegoś stylu życia, czy świadomych wyborów.

Eleuteria nr 82, 2/2010

http://www.eleuteria.oaza.org.pl/82/05-Nie_rodzimy_sie_ale_stajemy.html
początek strony

„Życzymy Państwu w Nowym 2024 Roku sukcesów zawodowych, dostatku i wielu niezapomnianych chwil.
Niech spełniają się wszystkie plany, a każdy dzień będzie pełen radości i zdrowia.”

Kolejny Nowy Rok,
Ale życzenia wciąż pozostają te same
Abyś w przyszłym roku zbudował zamek,

Sukcesów wielu, marzeń odważnych,
decyzji mądrych, spokoju, satysfakcji.
Pomyślności na cały nadchodzący 2023 rok!

„Tyle wart jest nasz rok, ile zdołaliśmy przezwyciężyć w sobie niechęci, ile zdołaliśmy przełamać ludzkiej złości i gniewu. Tyle wart jest nasz rok, ile ludziom zdołaliśmy zaoszczędzić smutku, cierpień, przeciwności. Tyle wart jest nasz rok, ile zdołaliśmy okazać ludziom serca, bliskości, współczucia, dobroci i pociechy. Tyle wart jest nasz rok, ile zdołaliśmy zapłacić dobrem za wyrządzane nam zło.”

Kard. Stefan Wyszyński

„Daty i zegarki są wynalazkiem ludzi.”
Odisseas Elitis

Urocze chwile
3 CZERWCA, 2021LUCRYSSA
Urocze chwile

Mam swoje chwile uroczych wspomnień,
do których często w smutku powracam.
Czerpię z nich radość, gdy
w słonecznej toni myśli zatracam.

Czekam, aż słońce w ręce nastrąca
skarbów promieni, by dzień pieściły
i całowały mą twarz bez końca,
jak sługi światła, szczęścia nie kryjąc.

W hamaku z tęczy lubię się bujać,
bo jest dla życia z kredek balastem.
Gdy reprymendy parzy mnie dwója,
serce okrywać pocieszeń płaszczem.

Cała zanurzać się w nieba duszy,
wesołość z chmurek czerpać garściami.
Eterem płynąć, gdzie morze wzruszeń
czesze niebiańskość serca saniami.

Bo nic tak dobrze nie czyni ciału
jak porzucenie chwil zasmucenia.
Potem uważać, żeby nie zmarniał
swój skrawek nieba pod różdżką „ziemia”.

Lucryssa

Urocze chwile