PARTIE POLITYCZNE

Olechowski potwierdza finansowanie partii Tuska przez CDU i mówi o „paczkach z Niemiec”
Dodano: 12.05.2014 [07:12]
Olechowski potwierdza finansowanie partii Tuska przez CDU i mówi o "paczkach z Niemiec" – niezalezna.pl
foto: flickr.com/photos/platformaobywatelskarp
– Nie znalazłem tam niczego nieprawdziwego – powiedział o książce byłego lidera Platformy Obywatelskiej Pawła Piskorskiego, Andrzej Olechowski – jeden z założycieli tej partii. Odnosząc się do fragmentu mówiącego o finansowaniu partii Donalda Tuska z pieniędzy niemieckiej CDU, stwierdził, że nie widzi w tym nic złego. – Zachód wspierał polską demokrację – powiedział Olechowski, dodając że „zagranicznych pieniędzy było wtedy dużo”.

Dwa tygodnie temu jeden z liderów Kongresu Liberalno-Demokratycznego, a później Platformy Obywatelskiej, Paweł Piskorski ujawnił, że ugrupowanie Donalda Tuska i Jana Krzysztofa Bieleckiego było finansowane przez niemiecką partię CDU. Wymianą pieniędzy mieli się zajmować liderzy tych ugrupowań, czyli Jan Krzysztof Bielecki (ówczesny premier RP) i Helmut Kohl (wówczas kanclerz Niemiec). Zarówno Tusk, jak i Bielecki zaprzeczają tej informacji, wczoraj jednak potwierdził ją jeden z ojców założycieli partii obecnego premiera: Andrzej Olechowski.
P
http://niezalezna.pl/

======================================================

25 lat temu rozwiązano PZPR

„Sztandar wyprowadzić”. 25 lat temu rozwiązano PZPR

29 stycz­nia 1990 r. uczest­ni­cy XI Zjaz­du PZPR przy­ję­li uchwa­łę o za­koń­cze­niu dzia­łal­no­ści par­tii. PZPR przez ponad 40 lat spra­wo­wa­ła w Pol­sce to­ta­li­tar­ną, a na­stęp­nie au­to­ry­tar­ną wła­dzę, od­po­wia­da­jąc m.​in. za sta­li­now­ski ter­ror, pa­cy­fi­ka­cje pro­te­stów spo­łecz­nych oraz re­pre­sje stanu wo­jen­ne­go.

„Sztandar wyprowadzić”. 25 lat temu rozwiązano PZPR

29 stycz­nia 1990 r. uczest­ni­cy XI Zjaz­du PZPR przy­ję­li uchwa­łę o za­koń­cze­niu dzia­łal­no­ści par­tii. PZPR przez ponad 40 lat spra­wo­wa­ła w Pol­sce to­ta­li­tar­ną, a na­stęp­nie au­to­ry­tar­ną wła­dzę, od­po­wia­da­jąc m.​in. za sta­li­now­ski ter­ror, pa­cy­fi­ka­cje pro­te­stów spo­łecz­nych oraz re­pre­sje stanu wo­jen­ne­go.
http://www.onet.pl/

XI Zjazd PZPR roz­po­czął ob­ra­dy 27 stycz­nia 1990 r. w Sali Kon­gre­so­wej Pa­ła­cu Kul­tu­ry i Nauki w War­sza­wie. Za­bez­pie­cza­ły go znacz­ne siły mi­li­cji, które przez kilka go­dzin pod PKiN brały udział w star­ciach z grupą kil­ku­set de­mon­stran­tów z KPN, FMW i Mię­dzy­mia­stów­ki Anar­chi­stycz­nej.

Bli­sko 1200 de­le­ga­tów opo­wie­dzia­ło się za prze­kształ­ce­niem ostat­nie­go zjaz­du PZPR w kon­gres za­ło­ży­ciel­ski So­cjal­de­mo­kra­cji Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej (SdRP). Na czele no­we­go ugru­po­wa­nia sta­nę­li Alek­san­der Kwa­śniew­ski – jako prze­wod­ni­czą­cy Rady Na­czel­nej oraz Le­szek Mil­ler – jako se­kre­tarz ge­ne­ral­ny. Na zjeź­dzie pod­ję­to de­cy­zję o prze­ka­za­niu SdRP ma­jąt­ku PZPR.

Zde­cy­do­wa­na mniej­szość de­le­ga­tów (140) utwo­rzy­ła pod prze­wod­nic­twem Ta­de­usza Fi­szba­cha Unię So­cjal­de­mo­kra­tycz­ną Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej (od kwiet­nia 1990 r. Pol­ska Unia So­cjal­de­mo­kra­tycz­na).

W przy­ję­tej uchwa­le do­ty­czą­cej roz­wią­za­nia przy­zna­no, że: „Zro­dzo­ny w po­wo­jen­nych wa­run­kach ogra­ni­czo­nej su­we­ren­no­ści i sta­li­now­skiej do­mi­na­cji ustrój spo­łecz­no-eko­no­micz­ny nie po­tra­fił za­spo­ko­ić spo­łecz­nych po­trzeb, nie za­pew­nił re­ali­za­cji war­to­ści, któ­rych ema­na­cją miał być. Nie stało w nim bo­wiem ani wol­no­ści, ani spra­wie­dli­wo­ści”..

W dal­szej czę­ści przy­po­mi­na­no o od­po­wie­dzial­no­ści kie­row­nic­twa PZPR za zbrod­nie okre­su sta­li­now­skie­go, a także za „sprze­nie­wie­rze­nie się za­sa­dom de­mo­kra­cji, za przy­mus ko­lek­ty­wi­za­cji, za kon­flik­ty z klasą ro­bot­ni­czą, za pau­pe­ry­za­cję in­te­li­gen­cji, za kry­zy­sy go­spo­dar­cze i spo­łecz­ne”. Za­zna­czo­no jed­nak przy tym, że „sta­li­nizm, a potem neo­sta­li­nizm na­rzu­co­ny Pol­sce po­wo­jen­nej nie wy­ra­stał z tra­dy­cji oraz dążeń pol­skiej le­wi­cy”.

„De­le­ga­ci, zgro­ma­dze­ni na XI Zjeź­dzie PZPR, świa­do­mi nie­moż­no­ści od­zy­ska­nia przez Pol­ską Zjed­no­czo­ną Par­tię Ro­bot­ni­czą za­ufa­nia spo­łecz­ne­go, po­sta­na­wia­ją za­koń­czyć dzia­łal­ność PZPR. Nowej w swej isto­cie Pol­sce po­trzeb­na jest nowa struk­tu­ra po­li­tycz­na pol­skiej le­wi­cy. Przy­cho­dzi czas jej bu­do­wy” – stwier­dza­ła na za­koń­cze­nie uchwa­ła zjaz­du.

Po przy­ję­ciu uchwa­ły i od­śpie­wa­niu „Mię­dzy­na­ro­dów­ki”, koń­czą­cy ob­ra­dy XI Zjaz­du, ostat­ni I se­kre­tarz KC PZPR Mie­czy­sław F. Ra­kow­ski zwró­cił się do de­le­ga­tów: „Sza­now­ne To­wa­rzysz­ki i To­wa­rzy­sze! Chwi­la to szcze­gól­na. Przy­ję­li­śmy uchwa­łę o za­koń­cze­niu dzia­łal­no­ści par­tii, która moim zda­niem (…) ode­gra­ła wiel­ką hi­sto­rycz­ną rolę – czy się to komuś po­do­ba czy nie – w życiu na­ro­du pol­skie­go. Co wię­cej, wro­sła w jego świa­do­mość i dziś koń­cząc, że­gna­jąc się z nią, wcale nie uwa­żam, że kła­dzie­my ją do trum­ny. Za­my­ka­my tylko pe­wien roz­dział w hi­sto­rii, po­gma­twa­ne­go wpraw­dzie, ale także bo­ga­te­go w twór­cze osią­gnię­cia pol­skie­go re­wo­lu­cyj­ne­go ruchu ro­bot­ni­cze­go”.

Na za­koń­cze­nie swo­je­go wy­stą­pie­nia Ra­kow­ski wy­gło­sił obo­wią­zu­ją­cą for­mu­łę: „Ogła­szam za­koń­cze­nie obrad XI Zjaz­du Pol­skiej Zjed­no­czo­nej Par­tii Ro­bot­ni­czej. Pro­szę o po­wsta­nie To­wa­rzy­szek i To­wa­rzy­szy. Sztan­dar Pol­skiej Zjed­no­czo­nej Par­tii Ro­bot­ni­czej wy­pro­wa­dzić”.

Ist­nie­ją­ca od 1948 r. PZPR przez ponad 40 lat spra­wo­wa­ła w Pol­sce naj­pierw to­ta­li­tar­ną, a na­stęp­nie au­to­ry­tar­ną wła­dzę, od­po­wia­da­jąc m.​in. za sta­li­now­ski ter­ror, krwa­we pa­cy­fi­ka­cje pro­te­stów spo­łecz­nych z roku 1956 i 1970 oraz re­pre­sje stanu wo­jen­ne­go.

(tmw)
Zobacz galerię
Poleć
7
Udostępnij
3
Polub Onet Wiadomości
355 tys.
Źródło: PAP
REKLAMA

Zobacz także
Lewica
Lewica – określa różne partie polityczne, w zależności od podziału sceny politycznej w danym kraju. Zwyczajowo określenie to stosuje się do sił politycznych dążących do zmian polityczno-ustrojowych, społecznych i gospodarczych, przeciwstawiających się tzw. tradycyjnemu porządkowi społecznemu, przeciwne prawicy. Głównym założeniem lewicy jest dążenie do wolności, równości i sprawiedliwości społecznej.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Strona_g%C5%82%C3%B3wna