Był laureatem wielu prestiżowych wyróżnień w kraju i za granicą. W plebiscycie „Polityki”, który nazwano „Koniec wieku”, został zaliczony do grona dziesięciu największych osobowości telewizyjnych XX stulecia. Podczas gali z okazji 50-lecia TVP otrzymał statuetkę i tytuł „Gwiazda Telewizji Polskiej”.

Zdobywca tytułu „Mistrz Mowy Polskiej”. Został również wyróżniony nagrodą „Piękniejsza Polska”. W 2011 roku uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Nagrodzony także trzema „Wiktorami” i „Super Wiktorem” oraz trzema „Złotymi Ekranami”.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Wiadomości › Opinie http://wiadomosci.onet.pl/ Iza Jaruga-Nowacka. Wspomnienie Magdalena Środa filozofka, publicystka, feministka Obserwuj209 Pięć lat temu do­wie­dzia­łam się o jej śmier­ci. Nie chcia­ło mi się wie­rzyć, że le­cia­ła do Smo­leń­ska. Po co? To miała być wiel­ka uro­czy­stość PiSu. Osoby, znaj­du­ją­ce się w sa­mo­lo­cie to byli „Praw­dzi­wi, pra­wi­co­wi Po­la­cy”. Le­ciał do­bo­ro­wy skład „ludzi Ka­czyń­skich”. Co tam ro­bi­ła Iza? Co ro­bi­ła Jola Szy­ma­nek De­resz? Dwie le­wi­co­we fe­mi­nist­ki? Jak się potem oka­za­ło le­cia­ły jako re­pre­zen­tant­ki swo­je­go klubu. SLD. Miał po­le­cieć Grze­gorz Na­pie­ral­ski jako jego szef, ale prze­by­wał aku­rat w USA. Po­le­cia­ła Iza, wi­ce­prze­wod­ni­czą­ca klubu. Poza tym Iza nigdy nie była ani w Ka­ty­niu ani w Smo­leń­sku, a ktoś z jej ro­dzi­ny tam zgi­nął. Trak­to­wa­ła ten wy­jazd z po­twor­ną po­wa­gą, jako ko­niecz­ność i obo­wią­zek, o czym do­wie­dzia­łam się nieco póź­niej. Ran­kiem w so­bo­tę 10 kwiet­nia, gdy już wszy­scy wie­dzie­li, co się stało ale nikt nie ro­zu­miał, co się na­praw­dę stało, jej wy­jazd wydał mi się i tra­gicz­ny i eg­zo­tycz­ny. Po co, po co tam po­le­cia­ła? Izabela Jaruga-Nowacka , fot. Bartosz Bobkowski/Agencja Gazeta [Podziel się] [Przypnij na Pinterest] Nie wie­dzia­łam o niej jesz­cze jed­nej rze­czy. We wspo­mnie­niu po­śmiert­nym opu­bli­ko­wa­nym w Ga­ze­cie Wy­bor­czej, na­pi­sa­łam „Po­li­tycz­ka, fe­mi­nist­ka, ate­ist­ka”. Nie była ate­ist­ką. Była osobą głę­bo­ko wie­rzą­cą. Uczest­ni­cząc w mszy po­grze­bo­wej ce­le­bro­wa­nej przez za­przy­jaź­nio­nych z nią księ­ży nie mo­głam uwie­rzyć w tę re­li­gij­ność: prze­cież po­zna­ły­śmy się wiele lat temu w Neu­trum, sto­wa­rzy­sze­niu, które dzia­ła na rzecz neu­tral­no­ści świa­to­po­glą­do­wej pań­stwa! No, ale rze­czy­wi­ście: czy tylko ate­iści muszą być zwo­len­ni­ka­mi kon­sty­tu­cyj­nej za­sa­dy neu­tral­no­ści? Za­sa­da ta po­win­na być przed­mio­tem tro­ski rów­nież wie­rzą­cych. Ta­kich jak Iza. Wiara była dla niej spra­wą tyleż po­waż­ną co in­tym­ną, nie ob­no­si­ła się z nią, by zy­skać po­klask hie­rar­chów. Chyba w ogóle nie szu­ka­ła po­kla­sku. Kie­dyś Max Weber w tek­ście „Po­li­ty­ka jako zawód i po­wo­ła­nie” od­róż­nił etykę zwy­kłych ludzi od etyki po­li­ty­ków. Tę pierw­szą na­zwał etyką prze­ko­nań tę drugą – etyką od­po­wie­dzial­no­ści. Po­li­ty­cy wię­cej mogą – pisał – nie muszą być więc wier­ni swoim prze­ko­na­niom, muszą być sku­tecz­ni i od­po­wie­dzial­ni. Iza była wier­na prze­ko­na­niom. Nie pa­mię­tam, by kie­dy­kol­wiek za­cho­wa­ła się kon­for­mi­stycz­nie by­le­by tylko prze­trwać w po­li­ty­ce, co ce­chu­je wielu, wielu panów. Zna­la­zła się w po­li­ty­ce nie dla ka­rie­ry, choć ją zro­bi­ła. O swo­ich po­li­tycz­nych pla­nach mó­wi­ła za­wsze: „przede wszyst­kim być wier­ną swoim po­glą­dom”. I była. Za­wsze po stro­nie sła­bych, wy­klu­czo­nych, dys­kry­mi­no­wa­nych, wy­rzu­ca­nych na bruk. Za­wsze po stro­nie ko­biet. Wal­czy­ła o prawa re­pro­duk­cyj­ne, o rów­ność, o god­ność gejów, cha­dza­ła na Ma­ni­fy i Pa­ra­dy Rów­no­ści. Za­sta­na­wiam się, jak z ta­ki­mi po­glą­da­mi mogła w ogóle zro­bić ka­rie­rę?! Prze­cież w Pol­sce ka­rie­rę robi się na „wraż­li­wo­ści” na krzyk za­mra­ża­nych za­rod­ków i wraż­li­wo­ści na po­le­ce­nia ojca Ry­dzy­ka i hie­rar­chów a nie na sa­mo­dziel­no­ści my­śle­nia czy tro­sce o sła­bych. Była od­waż­na. Takim naj­bar­dziej trud­nym ro­dza­jem od­wa­gi: nie bała się na­ra­że­nia na śmiesz­ność, nie lę­ka­ła spraw ni­szo­wych i ska­za­nych na nie­po­wo­dze­nie. Nie­zmien­nie, la­ta­mi, kon­se­kwent­nie, z nie­słab­ną­cą ener­gią, eru­dy­cją i wdzię­kiem bro­ni­ła praw mniej­szo­ści, praw ro­zu­mu i praw ko­biet. Czyż są te­ma­ty trud­niej­sze? I była bar­dzo pięk­na. Ale nie było to pięk­no ce­le­bryt­ki, która za­trzy­mu­je wzrok i za­in­te­re­so­wa­nie wszyst­kich na po­zio­mie rzęs, fry­zu­ry, szpi­lek i su­kien­ki. Iza była prze­źro­czy­sta. To jej oso­bo­wość i po­glą­dy sku­pia­ły uwagę, mimo wy­glą­du. Bu­dzi­ła tez nie­na­wiść. Bi­skup Pie­ro­nek po­wie­dział o niej, że jest jak beton od­por­ny na kwas solny. Była jak beton. Od­por­na na in­wek­ty­wy i hie­rar­chów i ko­le­gów par­la­men­ta­rzy­stów. Była bo­jow­nicz­ką. Zgi­nę­ła w po­ło­wie swo­jej drogi. Nikt dotąd jej nie za­stą­pił.   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Jolanta Dorota Szymanek-Deresz (ur. 12 lipca 1954 w Przedborzu, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polska prawnik, polityk, posłanka na Sejm V i VI kadencji, były Szef Kancelarii Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego.Absolwentka XXI Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa w Łodzi. Początkowo studiowała na Uniwersytecie Łódzkim, ale po dwóch latach przeniosła się do Warszawy. W 1977 ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu aplikacji sądowej pracowała w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy. W 1987 po zdaniu egzaminu adwokackiego rozpoczęła pracę w kancelarii adwokackiej. Od 1996 była członkiem Międzynarodowej Ligi Prawa Konkurencji. W latach 1979–1990 należała do PZPR. Od 3 stycznia 2000 zajmowała stanowisko podsekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP, a od 13 czerwca 2000 pełniła funkcję szefa Kancelarii. 23 grudnia 2000 została ponownie powołana na to stanowisko, odwołano ją 18 października 2005. W okresie sprawowania tej funkcji została odznaczona estońskim Orderem Białej Gwiazdy I klasy (2002)[1]. 25 września 2005 została po raz pierwszy wybrana posłem na Sejm V kadencji z okręgu płockiego z listy SLD. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskała mandat poselski, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 20 536 głosów. Od 22 kwietnia 2008 zasiadała w klubie poselskim Lewica. 1 czerwca 2008 została wiceprzewodniczącą SLD. W 2009 bez powodzenia kandydowała do Parlamentu Europejskiego. Zginęła 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M, którym leciała na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej[2]. 16 kwietnia 2010 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3]. 19 kwietnia 2010 została pochowana w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[4]. 28 września 2010 Rada Miasta Płocka przyznała Jolancie Szymanek-Deresz tytuł honorowego obywatela miasta[5]. 16 listopada 2010 przy Starym Rynku 27 w Płocku odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą Jolancie Szymanek-Deresz[6]; tego samego dnia odsłonięto również poświęconą jej tablicę pamiątkową przy ul. Wyzwolenia 31 w Żurominie[7].     =========================================================== Katarzyna Maria Piekarska (ur. 23 września 1967 w Warszawie) – polska polityk i prawniczka, w latach 1993–2007 posłanka na Sejm II, III, IV i V kadencji.

Życiorys

W 1986 ukończyła Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, następnie studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskała uprawnienia radcy prawnego. W 1986 przystąpiła do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a w 1990 do ROAD. Później należała do Unii Demokratycznej, z listy której po raz pierwszy została posłanką w 1993. W trakcie kadencji za namową Leszka Millera przeszła z Unii Wolności do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W 1997 pełniła funkcję wiceministra w MSWiA. Objęła funkcję przewodniczącej stowarzyszenia Młode Kobiety w Polityce, była wiceprezesem Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1997, 2001 i 2005 uzyskiwała mandat poselski z ramienia SLD w okręgach warszawskich: nr 1 i nr 19. W Sejmie IV kadencji pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka. Od 6 marca 2004 do 29 maja 2005 była wiceprzewodniczącą Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W wyborach prezydenckich w 2005 zajmowała stanowisko szefowej sztabu wyborczego kandydata na prezydenta Włodzimierza Cimoszewicza. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegała się o reelekcję z listy Lewicy i Demokratów. 18 maja 2008 została przewodniczącą SLD w województwie mazowieckim. 1 czerwca tego samego roku została wiceprzewodniczącą SLD^[1]. W wyborach samorządowych w 2010 uzyskała mandat radnej sejmiku województwa mazowieckiego^[2]. Startowała także w wyborach parlamentarnych w 2011 z pierwszego miejsca listy SLD w okręgu podwarszawskim, kolejny raz nie uzyskała mandatu poselskiego^[3]. 14 kwietnia 2012 bez powodzenia ubiegała się o ponowny wybór na stanowisko przewodniczącej mazowieckiego SLD, a dwa tygodnie później przestała być wiceprzewodniczącą partii. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startowała z listy koalicji SLD-UP w okręgu nr 4 Warszawa I i nie uzyskała mandatu posła, zdobywając 9912 głosów^[4]. W tym samym roku została natomiast ponownie radną sejmiku z ramienia SLD (jako jedyny przedstawiciel tego ugrupowania w województwie mazowieckim)^[5]. W 2015 ponownie kandydowała do Sejmu z ramienia Zjednoczonej Lewic „„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„„ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mirosław Hermaszewski

Mirosław Hermaszewski jest pierwszym Polakiem, którym poleciał w kosmos Ustawa degradacyjna, którą chciał wprowadzić PiS, a zawetował Andrzej Duda, objęłaby również Hermaszewskiego Jak pisze Paweł Dybicz w „Przeglądzie” PiS nie pasuje Mirosław Hermaszewski, bo jest uosobieniem PRL i jej drogi dziejowej

…o tyle twardo bronił on honoru żołnierza i Wojska Polskiego. Warto przypomnieć telewizyjną rozmowę z Krzysztofem Ziemcem w programie „Prawdę mówiąc” (TVP Info). W ramach rozpoczętej kampanii dyskredytowania oficerów Wojska Polskiego nadworny czytacz pisowskich informacji w TVP napadł na Hermaszewskiego. – Nie przeszkadzało panu, że służy pan w armii, która nie do końca była polską armią? – zaatakował Ziemiec. Gen. Hermaszewski, co musiało zaskoczyć prowadzącego i fanów jego przekazów, z godnością odpowiedział: „Panie redaktorze, jest pan niegrzeczny w stosunku do tych wszystkich oficerów i żołnierzy, którzy wtedy bronili polskiego nieba czy w ogóle służyli w wojsku. Co to znaczy, że to była niewłaściwa armia? Pan się myli”. Gdy Ziemiec wyrzucił z siebie, że Polska należała do Układu Warszawskiego, Hermaszewski odpowiedział mu jakże wymownie: „No i co z tego? A teraz w jakiej armii jesteśmy? A czy to jest istotne, kto przyleci do nas z bombami z tej czy z tamtej strony? (…) Niezręczne pytanie z pana strony, najlepiej niech pan się z tego wycofa!”. Program Ziemca był tylko jednym z elementów pisowskiej kampanii przygotowującej i uzasadniającej uchwalenie tzw. ustawy degradacyjnej, na której tak bardzo zależało partii Kaczyńskiego. Uruchomił propisowskie tuby propagandowe, np. Sławomira Cenckiewicza. W świat wypuszczano rewelacje, że Hermaszewski w latach 60. (przez dwa lata) był informatorem wojskowych służb specjalnych PRL. A czyim miał być? Amerykańskich, jak „nowy bohater” Kukliński?… (dp)

Autor: Paweł Dybicz Zobacz również Kto negocjował z Izraelem na temat ustawy o IPN? Dworczyk: nie ma zgody, by podać nazwiska Sukces, który boli PiS -https://www.onet.pl/ javascript:void(0);