Archiwum autora: Maryśka

DZIEŃDOBRY Adam Mickiewicz   Dzieńdobry! nie śmiem budzić, o wdzięczny widoku! Jej duch na poły w rajskie wzleciał okolice, Na poły został, boskie ożywiając lice, Jak słońce na pół w niebie, pół w srebrnym obłoku.   Dzieńdobry! już westchnęła, błysnął … Czytaj dalej →

Jacek Silski – Śląska serenada Dzisiaj pierwszy promien dnia zbudzil radosc ze snu milion mysli niebo sle czy zastane cie tu serenade spiewam wam tobie nutki te gram gdy usłyszysz refren ten prosze serce mi daj swiecie mój az w … Czytaj dalej →

I znowu czerwiec. I wiatr, i ty Jarosław Iwaszkiewicz I znowu czerwiec. I wiatr, i ty, I znowu szczęście, i bzy, i łzy, I znowu, jakby sen śniony za młodu. Gałązka dawno umarłego drzewa I obłok płynie, i ptak śpiewa, … Czytaj dalej →

Julian Tuwim Dyzio Marzyciel Położył się Dyzio na łące, Przygląda się niebu błękitnemu I marzy: „Jaka szkoda, że te obłoczki płynące Nie są z waniliowego kremu… A te różowe – Że to nie lody malinowe… A te złociste, pierzaste – … Czytaj dalej →

Maj zawitał do nas w gości miesiąc kwiecia i miłości odczarował szare dnie porywisty wiatr nie dmie. Świat barwami upiększony słońce promieniem złocistym w serca nasze zawitało uśmiech na twarz przywołało. Pięknie drzewa są przybrane w kwiecie, w liście umajone … Czytaj dalej →

Dwa jakieś kwiaty… Dwa jakieś kwiaty na nieznanej łące Znęciły razem w jedno nas ustronie… Dwie jakieś gwiazdy, ku sobie ciążące, Na jedno ciche nas zwiodły błonie… Dwie jakieś piosnki, zbłąkane w tumanie Na jednej harfie gdzieś załkały złotej… Dwie … Czytaj dalej →

Ernest Bryll Rok Polski 1977 My, cośmy wyszli w górę karierę zrobili Zasiadamy w redakcjach, biurach i urzędach, My, cośmy sobie łaskę wymodlili U Pana Boga na tłustych prebendach, Niby mamy to właśnie, co nam się marzyło W świetle naftówki … Czytaj dalej →

 Kiedy jeszcze w Europie cisza była głucha, Tyś przeczuł że pod stopą grunt chwiać się zaczyna — I że z epoki Ojca i z epoki Syna Świat przejdzie w trzeci okres — do epoki Ducha!  I pękło już ostatnie ogniwo … Czytaj dalej →

Dnie, minęłyście. Cóż się może zdarzyć? Kości, bezradnie pod murawą trwacie, A czas przechodzi po mnie i kaleczy Serce ze wszystkim żyjące w rozbracie. Gniewa mnie w tobie maj, auro niebieska, Dla beznadziejnych posępny jak klęska! Wszędzie, gdzie ludzie widzą … Czytaj dalej →

O kwiatku, kwiatku mały, jakże zazdroszczę ci spokoju coś w tobie jest ze skały, coś w tobie jest ze zdroju, coś ze zwierzęcia w lesie, coś z gwiazdy, błyszczącej z daleka, coś z blasku, który mgła niesie, coś z iskier, … Czytaj dalej →

Polskie społeczeństwo utożsamia Święto Pracy, obchodzone 1 maja, z uroczystością komunistyczną. Jednak geneza tego święta ma inny, bardziej wymowny charakter. Zostało ono wprowadzone dla upamiętnienia strajków robotniczych w USA, które odbyły się w maju 1886 roku w Chicago. Pracownicy protestowali, … Czytaj dalej →

Po niebie pędzi chmur konnica I mruczą dzikie zwierzęta. Drzew nagie szczyty gnie wichrzyca I zmiata kurz jak na święta. Kwietniowa burza niecierpliwa Spieszy krokami wielkiemi I w pochód cały świat porywa, Deszcz bębni marsza na ziemi. Wszystko doboszem się … Czytaj dalej →

Marzec. Wracamy z parku. Wreszcie przeszła zima Spod stopniałego śniegu wyjrzały murawy. Drzewa nagie, lecz pierwsze kiełkują już trawy, Choć na stawie zielony, cienki lód się trzyma. Z upojonymi wiosną wracamy oczyma, Krokiem lekkim, jak podczas tanecznej zabawy, Ulicą po … Czytaj dalej →

Myślałem, że to sen… Myślałem, że to sen, lecz to prawda była: Z nadziemskich jasnych sfer do mnie tu zstąpiła, Przyniosła dziwny blask w swoich modrych oczach, Przyniosła kwiatów woń na złotych warkoczach. Podała rączkę swą – szliśmy z sobą … Czytaj dalej →

Zima jak róża cieszy widokiem miło popatrzeć na świat za oknem ściskając kubek ciepłej herbaty wychylić spróbuj z przytulnej chaty kryształki lodu skuwają serce ono się broni umierać nie chce silne, rozbija sople co cierniem zdają się wkłuwać coraz to … Czytaj dalej →

Leopold Staff Zima Całunem śniegu przysypany, biały Park w szarą ciszę pogrążył się cały I z jakichś głuchych tęsknot się spowiada. Drzew nagich długa ciemna kolumnada Wije się sennie i w dali gdzieś ginie, Wije się cicho po białej równinie … Czytaj dalej →

Brzechwa Jan Grzyby Król Borowik Prawdziwy szedł lasem Postukując swym jedynym obcasem, A ze złości brunatny był cały, Bo go muchy okrutnie kąsały. Tedy siadł uroczyście pod dębem I rozkazał na alarm bić w bęben: „Hej, grzyby, grzyby, Przybywajcie do … Czytaj dalej →